Interwał II (XIX)

W chwili, gdy już miał się dobrać do plecaka, usłyszał coś na wzór chrobotania, dochodzące z głębi opadającego w dół tunelu. Mikel natychmiast odepchnął plecak na miejsce, opierając go o ścianę kanałów. Bezpieczeństwo ponad wszystko, fanty mogą poczekać – przekonywał sam siebie w duchu, mając szczere wątpliwości co do zasadności swoich działań. Mniej więcej w momencie, kiedy wyprostował kolana i obrócił wzrok (i latarkę) w kierunku szmerów, obydwaj Szperacze usłyszeli ruch. Nie potrafili ustalić, co to mogło by być. Domyślali się, że nie było to bardzo duże. Dźwięki, mimo że zniekształcone przez roznoszenie się po kanałach i nakładanie się, były w miarę ciche. Obawiając się o swoją przyszłość, obydwaj skierowali się do korytarza. Od samego początku wydawało im się to złym pomysłem, ale coś niezrozumiałego pchało ich do przodu, krok po kroku.
-Mówię ci, tym razem zginiemy. Nie wiem nawet dlaczego jeszcze nie jesteśmy na górze - szepnął
-Nora nas wezwała, nie słyszałeś jej szeptów? - Mikel nie odwrócił głowy w stronę przyjaciela. Po prostu wyszeptał to w eter.
-Mike? - Samuel, przerażony i zdezorientowany, spojrzał na swojego przyjaciela nie mając pojęcia o czym on mówi.
-Jaja sobie robię, pojebie. Przecież to ty nas tutaj ściągnąłeś. Ja bym tylko wziął ten plecak i polazł z powrotem, tam gdzie bezpiecznie – Był zły. Powoli to wszystko przestawało być jakkolwiek zabawne – i nie, nie spojrzę na ciebie, bo znowu oślepniesz. Spójrz...
Na dole, przy samej zewnętrznej ścianie zakrętu, biegał w kółko szczur. Z tej odległości powiedzieć o nim tylko tyle. Żył, poruszał się, hałasował, najprawdopodobniej coś przeżuwał. Od szczura dzieliło ich miej więcej pięćdziesiąt metrów.
-Patrz na tego pchlarza – warknął Samuel – takie coś narobiło nam strachu? No bez jaj... - Przeklął pod nosem i ruszył w dół, w stronę zwierzęcia. Musiało ich wyczuwać albo widzieć od dłuższego czasu. Nie było zaskoczone, ale zatrzymało się i stało nieruchomo, łebek kierując w stronę dwóch, dwunożnych potworów. Po mniej niż dziesięciu metrach pod butami Samuela zachrzęściło szkło. Zatrzymał się momentalnie i spojrzał pod nogi. W wyżłobieniu podłogi, mającym pewnie pomóc w odprowadzaniu deszczówki, leżała latarka. Niestety, była potłuczona i absolutnie nieprzydatna. Bez słowa oddał Mikelowi Badyla do rąk, a sam cisnął zepsutym sprzętem w szczura. Latarka chybiło o parę centymetrów, a gryzoń z piskiem uciekł.