Interwał II (VIII)

Po dobrej godzinie ciągłego marszu zwykle po kostki w piasku mieli ochotę umrzeć. Jest to bowiem jedna z tych najbardziej męczącyh, mozolnych i kurewsko nudnych czynności, jakie można sobie wyobrazić. Sam i Mike lubili ją porównywać do wykładów na temat pieczarek w Schronach. W gruncie rzeczy mało praktyczne i do odbębnienia, jednak konieczne. Tak naprawdę sprowadzało się to wszystko do stwierdzenia "kochajcie pieczarki (i tych którzy je dla was hodują)" lub, w przypadku Łowców, "kochajcie drałować przez puskowia z piaskiem między palcami stóp". Większość Zbieraczy reagowała alergicznie na samą myśl i o jednym, i o drugim. Nazwijmy to delikatnie przesytem.
-Mike? - Samuelowi zabrało dobre dwie godziny nim odezwał się od ostatniej wymiany zdań. Najwidoczniej było to warte wzmianki.
-Co jest? - Mikel zaczynał już dyszeć, trudem podnosząc grzęznące w piasku nogi i przesuwając je do przodu chyba już tylko siłą woli. Był zmęczony i głodny. Marzył o dotarciu do K4, szybkim prysznicu, kolacji i swoim łóżku. Nadludzkim wysiłkiem zmuszał się także do nie patrzenia na zegarek. Zrobił to, wydawałoby się, wieki od ruszenia w drogę prawdopodobnie powrotną, a według czasomierza nie minęła nawet minuta.
-Widzę Latarnię – znaczyło to dwie rzeczy: że poszli w mniej więcej dobrym kierunku i że zostały im dobre półtorej do dwóch godzin drogi. Ale i tak powinni zdążyć przed świtem mając jeszcze zapas wolnego czasu.
-Gdzie? Nie widzę...
-No tam, o – wskazał ręką kierunek – Możesz nie widzieć, bo akurat zrobiło się... jaśniej? - Obydwaj mieli głowy owinięte chustą w ten sposób, ze odkryte były tylko oczy. Przez to nie widac było wyrazu ich twarzy, jednak na pewno nie wyrażały w żaden sposób radości.
-Niemożliwe, przecież jest... - Mikel spojrzał przerażony na zegarek - pierwsza dwadzieścia. Kurwa...
-...Mać.