Interwał II (VI)

Nie widząc większego sensu zostawać dłużej na samym środku bezludnego zadupia ruszyli w drogę kierując się wskazaniami kompasu. Czekała ich męcząca przeprawa przez kilometry piasku, mając tylko nadzieję że w końcu zauważą czerwone, migające światło Latarni, które sprowadzi ich do domu. Niepowodzenia przybiły ich i wypompowały z sił. Owszem, lubili ryzyko, ale tylko wtedy, kiedy mieli coś do zyskania. Mikel prawie cały czas coś mówił, za to Samuel milczał przez większość drogi, odpowiadając półgębkiem zatopiony w swoich myślach. Cały czas wracał do otwartego bagażnika wraku, piszac coraz to nowsze scenariusze, dochodząc do wniosku że akurat im musiał się zdażyć jeden z tych mniej przyjemnych. Na samą myśl dostawał zimnych dreszczy. Zastanawiał się teraz dlaczego uciekli.
-Co to mogło być? - Odezwał się w końcu, kopiąc jednocześnie kopczyk piasku odrobinkę wyższy od pozostałych wzbijając tuman kurzu przed sobą.
-Gówno mnie to obchodzi. Musiało być wielkie, straszne i z wielkimi zębami. Pełno tego teraz. Widziałeś te oczy? Kurwa, jeszcze jak zawarczało to aż stopami wibracje poczułem – dla niego to brzmiało ni mniej, ni więcej jak śmierć w przepastnej szczęce uzbrojonej w ogromne kły.
-Nie tylko ty... Ale może by nie podeszło?
-Podeszłoby, podeszło. Wiesz, ja nie zawsze muszę widzieć coś, żeby wyrobić sobie zdanie. To coś było cholernie niebezpieczne, pewnie głodne. A nawet jeśli nie – takiego chuja a nie mam ochoty wracać tego sprawdzić. - ułożył ręce w z lekka obelżywy sposób ukazujący długość zwisu w postaci gestu niejakiego Kozakiewicza i rzucił trzymanym przez siebie od dłuższej chwili kamieniem w resztki wysokiej lampy. Prawie trafił.
-Noo... jak błysnęło ślepiami w ciemności to myślałem że już po nas... -Samuel skrzywił się na samą myśl o tym.
-Ale żyjemy i tego się trzymajmy, okej? Ciekawe co jeszcze nas czeka – ściągnął chustę z ust i nosa, splunął w bok po czym odpalił kolejnego papierosa
Samuel musiał przyznać mu rację, mimo że nigdy tego chętnie nie robił. Najbardziej jednak na wątrobie mu leżała ta cholerna skrzynka z narzędziami, którą znaleźli w bagażniku zaraz obok zdechłego koła zapasowego. Mało spektakularny łup, ale łatwy do spieniężenia. I zawsze mile widziany.