Westchnęli cicho, wyobrażając sobie co musieli czuć ci ludzie. W końcu uwagę Samuela przykuł tył wraku, a konkretnie bagażnik. Sekundę później znalazł się przy nim, kombinując jak koń pod górę nożem przy zamku. - Mike, pozwól tutaj z naszym przyjacielem Badylem... - Mikel nieśpiesznie podszedł do swojego plecaka, zostawionego kilka metrów dalej pod betonową ścianą tunelu i chwilę przy nim grzebał. Wrócił z grubym, spłaszczonym z jednej strony przez znajomego kowala, prawie metrowej długości prętem zbrojeniowym i prawie bez wysiłku wyważył nim drzwi bagażnika. Przeżarta rdzą blacha chrupnęła nieprzyjemnie wyrażając swój ostatni bunt przeciwko bezzasadnej przemocy.
-Sezamie, otwórz się.
Witaj w świecie postpandemicznych, spalonych słońcem pustkowi, gdzie natura przybrała kolory brązu i czerwieni a ludzkość podzieliła się na trzy nierówne części: tych, którzy żyją w podziemnych schronach, Nomadów i Ludzi Nowej Ery. Z dala od spopielających promieni słonecznych, marząc o odzyskaniu powierzchni za dnia, ludzie opowiadają baśnie o miejscach, w których zieleń jeszcze istnieje. Opowieści o Szklanych Ogrodach, ostatnich odpryskach Edenu. I pieczarkach.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz