Interwał III (V)

Noc była chłodna, praktycznie bezwietrzna i cholernie ciemna przez chmury, które odgrodziły powierzchnię od światła gwiaz i księżyca. Były gęste, ale brak ruchu powietrza wykluczał deszcz. Szli obok siebie, grzęznąc w pasku i potykając się o własne nogi. Byli zmęczeni, ale nie fizycznie. Byli zmęczeni powierzchnią, oddaleniem od domu i ciągłym ruchem w nieprzyjaznym otoczeniu. Woleli nie odpalać latarek ze względów bezpieczeństwa. Mieli przy sobie sporo wartościowych przedmiotów przy nikłej szansie obrony przed jakimkolwiek atakiem. Badyl został ze szczurami, noże były mało skuteczne. W razie czego mogliby liczyć tylko na rewolwer, do którego nie mieli amunicji. Broń palna, nie ważne czy naładowana czy nie, zawsze potrafiła być pewną kartą przetargową w transakcjach typu "dobytek albo życie". Tak, to nie zwierzęta czy infekcja były najpoważniejszym zagrożeniem, tylko ludzie. Żyli w trudnych czasach które stworzyły trudne społeczności. Poza schronami, na powierzchni prócz nich na pewno był ktoś jeszcze. Najlepsze co mogło ich spotkać, to nie zawsze przyjaźnie nastawieni Nomadzi, w szczególności gdy przypadkiem odkryjesz ich stacje przeładunkowe czy dzienne kryjówki. Ci handlarze bywali bezwzględni i nieludzcy. Tak samo jak bywali inni wobec nich. Woleli także nie spotkać na swojej drodze innych Łowców, z dwóch powodów. Pierwszy, praktyczny: dobry zwyczaj kazał dzielić się łupami z tymi mającymi mniej szczęścia. Drugi, główny i łączący się z pierwszym: Zbieracze głównie składali się ze schronowych przestępców, ludzi bezwzględnych, pozbawionych zasad albo wszystkiego. Stanowili potencjalne zagrożenie i i Samuel, i Mikel, zdawali sobie z tego sprawę. Nie lepiej byłoby zostać zauważonym przez tych, którzy żyli na powierzchni. Nierzadko głodujący, zdesperowani, samotni. Była to ciężkostrawna mieszanka dające nikłe rokowania na współpracę. O trafieniu na Nowych woleli nawet nie myśleć. Tak więc szli w ciszy, mając zasięg widzenia tylko na kilka metrów w każdym kierunku. Przyjaciół i ich cel reprezentowały dwa czerwone punkty: latarnii pokazująej położenie K4 i zapalony papieros (i czasami błyskająca na chwilę latarka czołowa). Mieli nadzieję, ze się rozpogodzi, bo Mike już zarył raz twarzą w piasek.
-Z mapy wynika że najkrótszą drogą przetniemy jakąś wiochę. Okrążamy to gówno czy ryzykujemy? A tak poza tym mógłbyś mnie ostrzegać przed kamieniami kiedy czytam mapę – Złapał równowagę, prawie ją upuszczając. Niedopalony papieros upadł w piasek, oblepiając się jego drobinkami.
-To się zatrzymaj. A jeżeli chodzi o tą dziurę, to myślę że wyczerpaliśmy nasze wspólne zasoby niefarta na jakiś czas. Byle szybciej, Mike – Złapał go za plecak nie pozwalając upaść po raz kolejny. Bolały go stopy i odezwało się pokłute udo. Lekko przez to utykał.
-Też tak myślę. Rzygam już tym piaskiem – splunął w peta. Trafił zaraz obok, więc ze złością zasypał go piaskiem i gwałtownie przydeptał.
-To trzeba było go nie żreć – wsunał rękę pod koszulkę i zaczał się drapać po klatce piersiowej. I tak sporo czasu mineło nim zaczęło go swędzieć.
-Coś się dowcipny zrobiłeś ostatnio – spojrzał na niego spode łba.
-Stwierdziłem że moje życie i tak jest kurwa komedią.