Interwał III (I)

Mikel rytmicznie wbijał raz po raz swój nóż w coś, co umownie można nazwać mięsem, a teoretynie znajdowało się w konserwie. Jego radość z jedzenia była porównywalna ze szczurem złapanym przez kota. Nie smakowało to najlepiej, ale było mniej lub bardziej miłym urozmaiceniem od pieczarkowej diety.
-Kurwa, to jest paskudne – jęknął, odchylając głowę w tył i mrucząc w eter. Cieszył się, że otworzyli tylko jedną puszkę. Dreszcze go przechodziły, gdy sobie pomyślał że mieli pomysł zjeść jedną na głowę.
-To oddaj – Sam jadł wcześniej i nawet nie jęknął. Ten wariat mający bez kubków smakowych posiadający chyba żołądek z ołowiu pochłonął swoją przepisową połowę z wyraźnym ukontentowaniem.
-Spadaj – Mruknął i włożył sobie kawałek do ust. Starał się tylko wystarczająco rozgryzać i połykać, by smak, który przypominał wędzoną wołowinę, ropę naftową i trociny ze sporą ilością tłuszczu i podejrzanej galarety, nie zagościł się zbytnio na jego podniebieniu. Ale fakt faktem – po zjedzeniu tego nie można było czuć głodu. Ani z resztą niczego innego. Po skończonym posiłku rzucił pustą puszkę pod przeciwległą ścianę bunkra. Strzelając kręgami, uwolnił się od lekkiego bólu karku i kręgosłupa.
Obydwaj byli w miarę wypoczeci, mimo że spali na zmianę po kilka godzin czekając na zmrok. O dziwo, nic przykrego ich nie spotkało, nie licząc obolałych pleców od spania na betonie. Samuel, który spał najdłużej (Mike miał z tym od dłuższego czasu problem i jego organizm przyzwyczaił się do kilku godzin odpoczynku dziennie), obudził się pół godziny wcześniej z martwą ręką. Nieopatrznie podłożył ją sobie pod głowę, co zaowocowało brakiem czucia i nieciekawym wrażeniem. Szybko przeszło, zmotywowane ciągłymi docinkami z ust Mikela. Tempo w jakim Sam doszedł do siebie spowodował tylko więcej docinków.
- Proszę, nie miałem pojęcia że tak szybko ci czucie wróci. Doświadczenie, co? - zaczepił go z paskudnym uśmiechem na twarzy, świadczącym o tym, że bez względu na to co odpowie jego przyjaciel, nastąpi druga część.
- Nie, nie pamiętam kiedy mi się to ostatnim razem przytrafiło – Był lekko zdezorientowany i praktycznie bezbronny intelektualnie. Samuel miał to do siebie, że jego umysł budził się jakąś godzinę po jego ciele. A Mike nie znał litości. Nigdy jej z resztą nie doświadczył.
- Nie kłam. Pewnie codziennie siadasz sobie na tej łapie żeby stracić czucie i zrobić sobie dobrze na obcego, co? - nie pytajcie w jaki sposób. Ale, mimo że to wydawałoby się niemożliwe, uśmiechnął się jeszcze bardziej.
- Nie, dawno tego nie... - biologiczny zegar Samuela, gdyby miał alarm, ogłosiłby wszem i wobec minięcie równej godziny - ...kurwa. Spierdalaj, złamasie – splótł ręce na piersi i odwrócił głowę. Mikel wybuchł dzikim chichotem, a Sam z ukrytą głową zachowywał iście pogrzebową powagę. W końcu zaczął się trząść powstrzymując z całej siły śmiech, nie wytrzymał i parsknał. Chwycił butelkę wody i rzucił w nią w przyjaciela, który złapał ją w locie – Jesteś zjebem
-Mhm – Napił się wody i odłożył ją obok. I, z trwającym nadal uśmiechem, wyprostował rękę z zaciśniętą pięścią – Bez litości? - mrugnał.
-Bez litości – udeżył ją swoją i wybuchnęli śmiechem. W końcu jednym z ich mott życiowych było coś w rodzaju "o ile ignorancję można wyleczyć za pomocą książek , o tyle na głupotę jedynym lekarstwem jest strzelba i szpadel".