Interwał III (IX)

-Piotruś? - Mikel przestał podduszać leżącego i drgnął. Niewielka zmiana pozycji sprawiła, że poczuł lekki nacisk na swój bok na wysokości lewej nerki. Nie musiał patrzeć w dół żeby wiedzieć, że wcale nie był w tak dobrej pozycji jak mu się wydawało przed chwilą. Spojrzał za to w końcu na człowieka, na którego się rzucił. Uśmiechał się paskudnie, a jego policzek zdobiła niezaleczona, kilkudniowa rana. Wyglądała na całkiem głęboką i wartą zszycia, a przynajmniej zakrycia gazą czy innym opatrunkiem. Jej właściciel zdawał się wcale tym nie przejmować. Mikel swoją twarz nadal miał zasłoniętą chustą, ale uśmiechnął się, cofnął nóż i usiadł na nogach człowieka, którego przed chwilą jeszcze nazywano Andrei.
-Miałeś ty szczęście, młody, bo gdybyś gadać nie zaczął to tylko byś kwiknął i mi ubrania juchą zafajdał. Nie tego cię uczyłem. A teraz odwóć łeb bo zaraz oślepnę – nie odwrócił wzroku, mimo że snop światła wwiercał mu się w oczy. Nie musiał widzieć, by potrafić zabić – i zdejmij to gówno z twarzy.
-Jeszcze chwilę a na twojej gębie będzie można grać w kółko i krzyżyk, stary capie – zdjął latarkę i odwinął chustę z twarzy – od dawna nie wpadłeś. Prawie rok minał od czasu, kiedy widzieliśmy się ostatnio. Już zaczałem myśleć że leżysz gdzieś tam wyszuszony i przysypany piaskiem – Nikolai ruszył się, sięgając ręką w okolice buta. Sczęk zabezpieczanej pochwy świadczył o tym, że odłozył swój nóż.
- Chciałbyś, gówniarzu. Może nie umrę ze starości, ale na pewno nie w ciągu najbliższej dekady – zaśmiał się ochryple i rozkasłał. Odwrócił głowę i zasłonił usta ręką. Przemielił coś palcami, krzwiąc się lekko – Job twoja mać.. - przeklął cicho i wytarł dłoń o spodnie.
-Co ty tutaj robisz? - Dźgnął go lekko palcem w klatkę piersiową.
-Zapytał bym cię o to samo, ale najpierw mógłbyś ze mnie zleźć. A twój kumpel mógłby przestać mierzyć w mojego idiotę ze swojego gnata – Ruchem głowy wskazał na Samuela, ciągle sztywnego jakby mu ktoś w tyłek kij wsadził. Zmieszał się i niepewnie opuścił broń. David w odpowiedzi na to schował ją do swojej kabury, którą nosił przy biodrze. Sam wypuścił długo przetrzymywane powietrze i skurczył się. Czuł się oszołomiony przebiegiem zdarzeń i nie bardzo wiedział co myśleć. Krótka analiza doprowadziła go do wniosków, że chyba są bezpieczni. Z naciskiem na słowo "chyba".