Interwał III (II)

Samuel wstał, trzasnął się otwartą dłonią w czoło i zaklął. Po tej dziwnej reakcji, zostawiając zdziwionego Mikela, odwrócił się i nieśpiesznie przespacerował do wyjścia. Jęknął odchylając drzwi bunkra i prześliznął się na zewnątrz. Zaczynało się już ściemniać, co było dobrą wiadomością plus sygnałem do rozpoczecia przygotowań ewakuacji. Mike wzruszył ramionami i napił się jeszcze wody. Zmęczenie po pełnych wrażeń godzinach powoli oddawało miejsce ogólnemu bólowi mięśni. Słodkie lenistwo zaczęło się do niego delikatnie dobierać, subtelnie ujmując mu ochoty do czegokolwiek, włącznie z ruszaniem się z miejsca gdziekolwiek. Z drugiej strony świadomość względnej bliskości własnego łóżka nie dawała mu siedzieć w miejscu dłużej niż to konieczne. Jego myśli popłynęły zwyczajowym torem w rejony najbliższej przyszłości i planów na spędzenie paru dni. Sprowadzały się zasadniczo do łóżka, błogiego, bezstresowego lenistwa i absolutnym, ale to absolutnym braku piasku. Ale najpierw: drałowanie kilka godzin przez pustynię.
Samuel wrócił po chwili tryskając radością i będąc sztywnym jak, nie przymierzając, ich ubrania które zapomnieli schować do środka.
-No bez jaj – jęknał Mikel, kiedy jego ubrania z, dosłownie, trzaskiem wylądowały obok niego. Gdyby Sam rzucił je pod innym kątem, pewnie by się połamały – To nie będzie przyjemne – Wziął koszulkę w ręce i zaczał ją wykruszać. Pomysł z wysuszeniem ciuchów był genialny, ale zapomnieli o drobnym szczególe. Że nie były mokre od wody, tylko od ich potu. Szybkie schnięcie wykrystalizowało sól i teraz musieli ją jakoś usunąć. Wzięli się za to od razu.
- Nie, raczej nie – stwierdził Sam gnąc zesztywniały materiał – noszenie tego będzie cholernie wkurwiające. Pierwszą rzeczą jaka nas czeka po powrocie do K4 będzie specer do pralni.
Mike odpalił papierosa i powolutku odsalał koszulkę, a potem resztę rzeczy. Nawet jego płaszcz nie był wolny od zesztywnień. Co ciekawe, chusta była w porzadku.
-O czymś jeszcze zapomnieliśmy? - Sam nie podniósł głowy zadając to pytanie. To co robił było całkiem zajmujące. I na swój sposób zabawne.
-To zależy – Mike skończył pierwszy, sięgnał do plecaka i wyciągnął dwa prostokatne pudełeczka – Łap – jeden z nich rzucił przyjacielowi, drugi położył sobie na kroczu i, korzystając z dwóch rąk, podciągnął spodnie odsłaniając górną część uda. Otworzył pojemniczek, wyciągnał małą, białą szmatkę i niewielką fiolkę. Otworzył ją zębami i wylał zawartość na materiał. Szybko wsiąknął, ale zdążyć uderzyć Mikela swoim ostrym, nieprzyjemnym zapachem. Przetarł sobie nią odsłonięte udo i chwilę gmerał tą samą szmatką w pudełeczku. Wyjął to, po czym, trzymając coś w zaciśniętej pięści, odwrócił głowę i uderzył się w mięsień w miejscu, które przetwarł chwilę wcześniej. Nastąpiły dwa syknięcia, w tym jedno Mikela. Poczekał chwilę i szarpnął ręką, odrywając ją gwałtownie. Drobna rana po ukłuciu wylała krwią i niedługo później przestała się sączyć. Podrzucił przedmiot i złapał go w locie w dwa palce – Mogę zapomnieć oddychać, ale o tym nie zapomnę – uśmiechnął się kwaśno.