-Co to jest?
-Nie mam zielonego pojęcia - spojrzał na przedmioty - Ale to technika sprzed Upadku. Zobacz, są przyciski, szybka, chyba wyświetlacz. Wygląda jak komputery w domu, tylko mniejsze. A ten większy to to nie wiem, wygląda też fajnie, ale prawie nie ma przycisków. Tylko jakieś gałki po obu stronach i cztery przyciski na krzyż. - starł kciukiem pył z wierzchu
-Dobra, bierzemy - Nauczeni doświadczeniem zdawali sobie sprawę, że to może być coś warte, chociażby funta kłaków.
-Sam, odsuń się proszę - Mike wybił obiema nogami drzwi z zawiasów. Poleciały kawałek, po czym ze strasznym hukiem wylądowały na gruzie - trzeba to miejsce zaznaczyć na mapie i wrócić z paroma chłopakami – wygramolił się z wraku.
-Też tak myślę. To nie może być jedyny wrak pod gruzami. Sama blacha będzie sporo warta, ale... najpierw wrócimy tu parę razy sami, po małe fanty. Nie będziemy musieli się wszystkim dzielić i będziemy mogli sobie nawet pozwolić na lepsze żarcie w kantynie przez dłuższy czas. Z głodu nie umrzemy. Chyba.
Witaj w świecie postpandemicznych, spalonych słońcem pustkowi, gdzie natura przybrała kolory brązu i czerwieni a ludzkość podzieliła się na trzy nierówne części: tych, którzy żyją w podziemnych schronach, Nomadów i Ludzi Nowej Ery. Z dala od spopielających promieni słonecznych, marząc o odzyskaniu powierzchni za dnia, ludzie opowiadają baśnie o miejscach, w których zieleń jeszcze istnieje. Opowieści o Szklanych Ogrodach, ostatnich odpryskach Edenu. I pieczarkach.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz