Interwał III (XXVIII)

Wyciągnął rękę i podziwiał chwilę efekt swojej pracy. Krew zaczęła już lekko przebijać przez opatrunek, ale nic lepszego w tej chwili nie wymyśli. Mikel już dłuższą chwilę temu zdecydował się zahaczyć o ambulatorium, ale nie bardzo chciał ryzykować ponowne spotkanie z Ino. Głębokie rany mają tendencję do paskudzenia się i ponownego otwierania, nie mówiąc już o urazach psychicznych. Dochodził jednak do wniosków że chyba będzie musiał w ten czy inny sposób zaryzykować swoim zdrowiem. Z lekkim rozbawieniem zauważył, że oszołomienie po wylaniu spirytusu na otwartą ranę można porównać do oszołomienia wynikającego z dostarczenia go do ust.
- Skończyłeś już? - Mikel usłyszał głos Nikolaia rzucającego świeżo zdjętą skórę wnętrzem na piach. Podeptał ją trochę, by pył dokładnie przykleił się do lepkich pozostałości tłuszczu i tkanki - jeśli tak to pomóż mi wypieprzyć truchło. Nie chcielibyśmy żeby ściągnęło ścierwojadów do kolektorów. Jest wystarczająco niebezpiecznie i bez tego - złapał psiego trupa z nogę i zaczął go ciągnąć w kierunku skarpy. Mikel podszedł nieśpiesznie i zdrową ręką złapał drugą nogę zwierzęcia, starając się pomóc. Ścierwo ważyło dobre czterdzieści kilka kilogramów. Wspólnymi siłami przerzucili je przez murek i stanęli nad całkiem stromym, kamienistym zboczem. Z tej strony nie dałoby się wleźć - pomyślał Mikel. Podnieśli trupa za łapy i, powodując stęknięcie bólu chłopaka, rzucili je najdalej jak potrafili. Przeleciało kilkanaście metrów w powietrzu i odbiło się od gruzowiska, koziołkując na sam dół. W pewnym momencie zniknęło w ciemności, co było satysfakcjonującą oznaką wystarczającej odległości. Nawet jeśli coś (a na pewno co się znajdzie) sprawi że do świtu wszystko co miękkie zniknie, nie wejdzie na górę - No dobra. Mam rozumieć, że nie jesteście już razem? - Nikolai wbił wzrok w Mikela. A ten poczuł się tak, jak gdyby nie tylko wzrok.