Interwał III (XXII)

Ktoś jakby przełączył kanał w telewizorze na ten bez sygnału, by chwilę dernerwującego, jednostajnego pisku później zupełnie go wyłączyć. Mikel mniej więcej właśnie w ten sposób zaczął odczuwać i widzieć otoczenie w momencie, gdu jego kolano wbiło się w pierwszym kontakcie w klatkę piersiową psa, powodując śliskie chrupnięcie pękających żeber. Nim pies upadł, by zaraz potem zerwać się z ziemi i rzucić na mężczyznę, ten przestał słyszeć i widzieć cokolwiek dalej, niż kilka metrów wokół. Ostro widział jedynie psa, placek ziemi, na którym znajdowało się zwierzę i drogę do niego. Słyszał oddechy, bicie serca, ciche warczenie. Krzyki Ino były bezdźwięczne, ból poranionych palców nieistotny. Puls tętnił mu w skroniach, powodując niemal euforyczne skupienie. Uśmiechnął się prawie niezauważalnie, zgarbił się i zniżył w kolanach. Głowę miał pochyloną, a oczy wbite w pysk zwierzęcia, które oślepiał światłem latarki. Przyklęknął prawą nogą, pomagając sobie sięgnąć po nóż. Chwycił rękojeść i zgrabnie wyciąnał go z pochwy, przenosząc go do przodu i celując końcem w psa. Obydwie ręce trzymał przed sobą w gardzie, prawą, trzymającą nóż, wyprostowaną i z kciukiem delikatnie głaszczącym tępy wierzch. Słodki ciężar i świadomość ostrza cieszyły go. Teraz i on, i pies mieli mniej więcej równe szanse. Czuł to, czuł to ponownie. Czuł strach i podniecenie. Czuł że ryzykuje i że może zginąć. Czuł, że żyje. I, już teraz, wiedział że za to co robi naprawdopodbniej znowu dostanie w pysk od Samuela.